Dit verhaal moet verteld worden, als je mij beter wilt begrijpen hoe ik tegenover vriendschappen staat. Dit is een verhaal dat mij mee gevormd heeft.
Ik zit in het 2de middelbaar en ben nog een “normale” tiener. Ik ben bevriend met iedereen in onze klas en daarbuiten. Als klas zijn wij een goed ge-olied team, dat weinig tot geen problemen hebben met elkaar.
Ik heb de rol van een goede luisteraar, betrouwbaar, en hulpvaardig. Deze rol gaat mij prima af, want zo ben ik.
Dat jaar heb ik een vriendschap met Nele. Op het eerste zicht een gewone tiener. Haar mama is onthaalmoeder, en het pasgeboren kindje van onze titularis wordt opgevangen bij Nele haar moeder. Wat onze klas wel tof vond.
Ik (noch iemand anders van onze klas) had de volgende wending dus ook nooit zien aankomen. (Misschien waren we gewoon te jong om het zien aankomen)
Op een dag neemt Nele mij apart en vertelt ze dat ze leukemie heeft, in een vergevorderd stadium. Ik snapte dat dit wel een serieuze ziekte was, maar besefte niet echt wat het inhield. Onze hele klas en leerkrachten wisten van de diagnose. Als ze het moeilijk had, nam Nele mij apart om haar hart te luchten. Ik kon wel niet veel doen, maar ik luisterde.
En dan kwam de dag, dat alles veranderde.
Het was maandag, de 2 laatste lesuren hadden we zwemmen. Op de terugweg, komt Nele naar mij toe. Of ik een brief aan een klasgenoot wil geven morgen. De klasgenoot was in gesprek met andere en ik moest de brief de volgende dag afgeven als ze alleen was.
Omdat de terugweg van het zwembad naar school heel kort is en het 15u30 is, gaat dit allemaal heel snel, zonder er echt bij stil te staan.
Ik wacht aan de schoolpoort op mijn vriendin Lucie om samen naar de bus te gaan. Eens aan de bushalte, begint er een gevoel te knagen dat er iets niet klopt met die brief en met het gedrag van Nele.
Na een paar minuten over de gebeurtenissen van op de zwembus te hebben gepraat met mijn vriendin. Besluit ik de brief open te doen. Het gevoel dat er iets mis was, was sterker dan de belofte om hem niet open te doen.
Ik heb, samen met Lucie, de brief open gedaan en gelezen. Er stond in dat ze zelfmoord ging plegen die maandagavond.
Ik heb onmiddellijk naar huis gebeld, verteld over de brief en wat erin stond. Tegen dat ik een uur later thuiskwam. Hadden mijn ouders al naar school gebeld en waren ze al op zoek naar Nele.
Na een tijdje, wist ik wel dat ze Nele op tijd hadden gevonden en dat ze leefde. Maar wie en hoe ik dit ben te weten gekomen weet ik niet meer. Mijn geheugen is daar wazig over.
De volgende dag werd onze klas ingelicht over Nele haar daad. Nadat de school een gesprek met Nele haar moeder had gehad, kwam er een volgende schok.
Het bleek dat Nele aan schizofrenie leed. Alles wat ze tegen ons had komen vertellen, was of gelogen of iemand in haar familie had het meegemaakt.
Zo was het verhaal van de leukemie, het verhaal van haar nicht. Haar nicht had leukemie, niet Nele.
Eens ik en de klas de waarheid wisten, hebben we er niet echt meer aandacht aan besteed. We waren tieners, wisten dat schizofrenie, een gespleten persoonlijkheid was, het een psychische aandoening was. En dat Nele kon “genezen” als ze de juiste medicatie kreeg.
Na een paar maanden, mocht Nele terug naar school komen. Haar ziekte was onder controle, werd er tegen ons gezegd.
De dag dat Nele terug kwam, ben ik boos geworden tijdens de speeltijd. Tijdens dat kwartier, heb ik mijn gedacht gezegd tegen Nele. Ik kon niet verstaan dat ze gelogen had tegen ons, dat ze mij in een positie had gebracht om een brief al dan niet te lezen, ook al was hij niet voor mij bedoeld.
Wat er was gebeurd, als ik hem niet had open gedaan. Hoe dat ze haar ouders dat had kunnen aandoen.
Ik zei wat heel onze klas dacht. En de volgende dag, als onze klastitularis ons mededeelde dat Nele, niet meer in onze klas zou terugkeren, was er een opluchting.
Bij de boekenverkoop voor het 3de middelbaar in augustus, stonden ik en nog enkele klasgenoten (kalm) in de rij aan te schuiven. Totdat we een persoon opmerkten.
Wij zijn toen in paniek geslagen. Een heel over en weer gesprek van “Is dat Nele?” – “Nee, dat kan niet.” – “Ja, dat is ze toch”.
Uiteindelijk, bleek ze het niet te zijn. Maar die paar minuten totdat we duidelijkheid hadden, en uit de paniekreactie van ons allemaal, bleek hoe gevoelig Nele nog lag bij onze klas.
In het 4de middelbaar, ben ik dan zelf ziek gevallen. Doordat ik zelf een nieuw soort leven moest opbouwen, heb ik niet meer aan Nele gedacht en wat voor effect haar verhaal op mij heeft gehad. Totdat ik, een paar jaar later, een poster van child focus in de apotheek zag hangen.
Daar was Nele weer. De naam klopte, de foto klopte en ik wist meteen wie ze was en wat ze mij had aangedaan.
Nele was een onrustwekkende verdwijning, ze werd gezocht omdat ze dringend medicijnen nodig had.
Ik heb toen alleen gedacht: “Die vinden ze niet meer terug.”
Ik weet niet of Nele ooit is teruggevonden, of niet. Ik heb nooit niets meer van haar gehoord, sinds de dag dat ik boos ben, geweest op haar.
Waarom vertel ik dit verhaal. Omdat achteraf gezien, dit een diepe indruk heeft nagelaten. Meer zelfs het heeft mijn vertrouwen tegenover vriendschappen veranderd.
Ik kan niet tegen leugens. Als ik iemand betrap op leugens, schieten er duizenden (onzekere) vragen door mijn hoofd. “Als die persoon over dit liegt, over wat dan nog? – Waarom vindt die persoon het nodig om tegen mij te liegen? ”
Ik vertrouw niemand meer blindelings. Ik heb tijd nodig, meer dan iemand anders.
Ik heb een (gezond) wantrouwen tegenover iedereen.
Er is al vaak tegen mij gezegd, dat ik (denkbeeldige) muur om mij heen heb gebouwd. Dat ik niet iedereen toelaat en als ik dan iemand toelaat, dat de deur dan maar op een kleine kier gaat.
Een Vicky die iemand nieuw ontmoet, is helemaal anders dan de Vicky die bij iemand is waar ik me op mijn gemak bij voel.
De 1ste Vicky is stil, terughouden, weet niet wat ze moet vertellen over haar eigen. Is heel onzeker. is wantrouwig.
De 2de Vicky is minder terughoudend, ze denkt nog steeds dat haar leven niet interessant is, maar ze mengt zich vrolijk mee in de gesprekken. Ze weet over veel wel iets. Ze is nieuwsgierig en weet graag veel.
Elke keer ik iemand nieuw ontmoet, probeer ik de 2de Vicky te zijn. Maar meestal neemt de 1ste Vicky het over. Maar opgeven doe ik niet, elke keer een beetje beter.
Aan het koken en klaar zetten van de tafels moet ik (gelukkig) niet mee helpen. Maar van rust in huis is er dan toch ook geen spraken hoor.
Leven met CVS en Fibromyalgie is niet alleen maar positief, het heeft ook een negatieve kant. En hoewel ik meestal (probeer) positief te zijn, gaat het nu (al een tijdje) niet zo goed meer./fotobehang-aarde-maan-en-donkere-sterrenloze-achtergrond.jpg.jpg)
Mijn specialist heeft mij al uitgelegd dat ik geen filter heb, ik incasseer alles wat er gebeurt. Hij legt het als volgt uit.
Ook was er deze week een lichtpuntje, en heb ik iemand ontmoet die mij perfect begreep. Iemand die ook een ziekte heeft en mij perfect begreep wat ik probeerde uit te leggen. Ik bewonder deze persoon, want haar ziekte is nog 10 keer zo erg als de mijne, maar het deed is goed om begrepen te worden, om even niet raar te worden aangekeken als ik over mijn ziekte vertelde. Het lucht even op.