Ik ben steeds een brave kind geweest. Ik lag goed in de groep, was niet de populairste maar ook niet de nerd. Ik zat mooi in de middenmoot. Iedereen kon met mij om gaan, ik werd overal mee in betrokken, leverde mijn taken netjes op tijd in. Vulde mijn boeken en schriften proper in. En hielp iedereen die hulp nodig had. Ik heb 3 jaar sociale en technische wetenschappen gevolg, en was steeds geslaagd met een A-attest. Er waren wel vakken bij die kantje boordje waren, maar ik mocht steeds door.
In het schooljaar 2001-2002, starte ik vol goeie hoop aan mijn 4de jaar sociale en technische wetenschappen. Ik ben naar school geweest tot aan de herfstvakantie en dan stopte het voor mij. Dan kreeg ik de diagnose van CVS (later ook die van Fibromyalgie). Mijn school was dat schooljaar heel meegaand en gaf mij de tijd om te herstellen. En ik, ik had geen energie, heel veel pijn en sliep veel. Aan school dacht ik niet. Ik had er de fut niet voor.
Mijn klasgenoten hadden een heel schooljaar lang mijn boeken aangevuld, en als bedankje heb ik ze getrakteerd op een ijsje op het einde van het schooljaar.
Met het einde van het schooljaar kwam ook de vraag “wat nu, want Vicky is nog schoolplichtig?” Samen met de school werd er overeen gekomen dat ik mijn 4de jaar terug opnieuw moest doen en ik moest zakken naar BSO, meer bepaald naar voeding-verzorging. Omdat ik geen hele dagen aanwezig kon zijn werden er afspraken gemaakt. Ik kwam enkele halve dagen per week naar de les. De vakken die ik thuis kon doen, leerde ikzelf en werd dan een examen vanaf genomen. Ik kreeg extra begeleiding van Gong, voor mijn Frans. De school wou dat ik 1schooljaar op 2 jaar tijd zou doen, maar dat zag ik niet zitten. Dus kreeg ik tot aan de kerstvakantie 2002 om te bewijzen dat ik alles in 1 keer zou kunnen doen. In september 2002 ging ik van start in mijn nieuwe richting, want zo had de school mij verzekerd. Ik had hier een haalbare toekomst in.
1 september, en ik moest voor een nieuwe klas gaan staan, uitleggen waarom ik niet veel op school zou zijn en wat ik nu eigenlijk had. Vreselijk vondt ik dat. Ik werd direct het buitenbeentje, iemand die besmettelijk was. Gelukkig had ik de steun van mijn gezin.
Tegen kerstmis heb ik aan de directie en leerkrachten team bewezen dat ik een volledig schooljaar in 1 keer kon doen. Ik slaagde met glans voor mijn examens. En mocht dus blijven verder doen, zoals ik bezig was. Al was dit dik tegen de zin van de directie.
Ondertussen eisten de directie van de school ook dat ik mij in een erkend CVS centrum liet onderzoeken. Met een rampzalige consultatie in het UZA, als gevolg.
Ik sloot het schooljaar af met een A-attest. Ik had bewezen dat ik heel goed kon leren, als ik. Het maar op mijn eigen tempo kon doen. En mijn ouders bleven vechten zodat ik kon blijven leren. Want het 4de jaar voeding-verzorging was een echt gevecht voor onderwijs. En dan moest mijn 5de middelbaar nog komen.
Ondanks mijn goede resultaten, ging de directie mij en mijn ouders meer en meer boycotten. Ik moest veranderen van richting, kreeg geen Gong-begeleiding meer en auxillia mocht niet meer komen. Allemaal omdat ik weigerde van een therapie te volgen in het UZA. De directie was er ook van overtuigd dat zij het recht hadden om al mij artsen lastig te vallen. En te informeren naar mijn gezondheidstoestand bij hen.
Aangezien ik nog steeds schoolplichtig was tot eind 2003, ben ik terug gestart in die school. Mijn ouders hebben het ministerie van onderwijs ingeschakeld, om ons te helpen in de strijd tegen de school. Om mijn recht op onderwijs te garanderen.
Daar was dan weer die vreselijke 1ste schooldag, weer vooraan in de klas, weer uitleggen wat ik had en weer moeten zeggen dat ik meer privileges had dan zij. En weer was ik het buitenbeentje. Van het 5de middelbaar kantoor, kan ik mij alleen nog mar herinneren mijn eerste test in de les boekhouden. De leerkracht begon de eerste les met een test naar de kennis van in het 4de jaar. Ik weet nog dat ik daar zat en dat ik dacht “Wat voor een chinees is dit.”
Ik had tijdens de maanden juli en augustus mij voorbereid op de richting kantoor, maar dat heeft niet veel geholpen. Uren had ik bezig geweest om de leerstof van het 3de en 4de jaar kantoor te leren. Maar zonder voorkennis, of iemand die je dat uitlegt. Was dat niet te doen.
Tegen november 2003, mocht ik dan beginnen in “Levanter.” En daar was ik mee bezig tot in het voorjaar van 2004. Mijn 5de middelbaar ben ik dan ook nooit voor geslaagd geweest.
Maar er was een lichtpuntje tegen juni 2004, ik was 18 jaar en niet meer schoolplichtig. Ik ben dan ook gestopt in die school. Ik was moe van het vechten voor onderwijs. Maar ik wilde wel mijn diploma secundaire onderwijs. Ik wou bewijzen dat, ondanks mijn ziekte, ik toch een diploma kon behalen. Al koste dat veel energie.
In september 2004 ben ik dan ook gestart in Tweedekansonderwijs in Mechelen. Ik had min attest van de 1ste en 2de graad middelbaar, dus kon ik in TKO mijn 3de graad volgen. Ik ging terug de richting kantoor volgen.
Het heeft veel aarde in de voeten gehad, vooraleer ik wou overwegen om voor een kantoor job te leren. Ik ging al van kleins af iets met kinderen doen, kleuterjuf, kinderverzorgster, verpleegkundige, maar toch geen kantoor job zeker. Door als tiener ziek geworden te zijn, ben ik op korte tijd volwassen moeten worden. Of ik leerde met mijn beperking leven of ik ging in een depressie en bleef alles negeren. Ik heb dan ook voor het eerste gekozen en dat betekende realistisch zijn wat ik kon en niet kon. En dan bleek een kantoorjob beter geschikt dan een verzorgende job.
TKO was een verademing. Ik moest niet vooraan in de klas gaan staan en vertellen dat ik anders was. Ik moest het niet vertellen, tenzij ik dat zelf wilde. Met 1 uurtje per week naar de les gaan, ben ik daar gestart. Tegen dat ik afstudeerde kon ik 4 uurtjes per dag gaan. En ik voelde mij terug een beetje normaal. Niemand bekeek mij anders als ik dan toch toegaf waarom ik zo weinig kwam.
Ik heb uiteindelijk 3 jaar les gevolgd in TKO. Dan kreeg ik eindelijk mijn diploma secundaire onderwijs, war ik zo hard voor had gevochten en gewerkt. Mijn ouders hebben 3 jaar lang heen en weer gereden om mij weg te doen en te komen halen. Tegen dat ik bijna klaar was in TKO, bleek dat ik een passie had voor boekhouden. Raar maar waar. 😉
De vraag kwam dan ook kan ik wel verder studeren? Ik twijfelde. Ik had mij altijd alleen maar gericht op het doel om mijn diploma te behalen. Ik had mij er bij neergelegd dat na TKO, niks meer ging doen, dan alles proberen te werken. Maar dat was buiten mijn maatje gerekend. Mijn maatje zat samen met mij op TKO en zag het potentieel in mij. Hij wist dat ik meer kon bereiken, dan ik dacht en heeft mijn, samen met mijn familie, aangemoedigd om toch verder te studeren.
Mijn diploma secundaire heb ik behaald om te bewijzen dat je ook kan leren met een beperking.
Mijn diploma boekhouden heb ik behaald voor mijzelf.
September 2008 ben ik begonnen aan de opleiding accountancy-fiscaliteit van de Thomas more hogeschool in Mechelen. Weer was ik gelukkig, want ik viel niet op. Niemand keek raar op omdat ik minder vakken deed, of omdat ik de lift moest nemen. (Onze afdeling lag op de derde verdieping).
Ik heb dit 1 jaar vol gehouden. En tegen mei 2009 was ik kapot. Ik kon de leerstof wel aan, dat was geen probleem. Maar alle taken en extra taken die erbij kwamen, maakte dat ik mijzelf uitputte. Ik heb dan ook de beslissing genomen om de overstap te nemen naar avondonderwijs. Waar de nadruk alleen ligt op de vakken die de basis vormen om een goede boekhouder te zijn en de algemene vakken wegvallen.
In september 2009 ben ik gestart in CVO Crescendo te Mechelen. Ik heb daar al de cursussen met glans voltooid en ben op 26 juni 2013 afgestudeerd met onderscheiding aan de graduaat opleiding boekhouding.
Waarop ik trots ben en een feestje voor heb gekregen.
Ik kan niet intensief gaan sporten, mijn verstand wil wel maar mijn lichaam protesteert resoluut. Mijn lichaam heeft dag in dag uit spier- en gewrichtspijn, is constant oververmoeid en heeft een energie niveau van -50. probeer dan maar is (intensief) te sporten.
